Nieuw op de website:
Home: Bereaved Mothersday, 1 mei 2016
Forever Loved: verhaal
Persoonlijke verhalen: Bij Cafe Tinto, 15 april 2015
Songs en muziek: Toch hoor jij er altijd bij ~~~ Hold on
Gedichten: Jouw kindje…
Bereaved Mothersday, 1 mei 2016
Het is nog een week, en dan is het Moederdag. Families door het hele land maken zich gereed om deze dag te vieren. Restaurants zijn besproken voor lekkere lunches, en de benodigdheden voor een heerlijk Moederdagontbijt worden ingeslagen.
Maar voor alle vrouwen die een kind verloren, een miskraam kregen, of worstelen met het niet zwanger kunnen raken, kan Moederdag een slag in het gezicht zijn.
In feite is Moederdag voor al deze diep bedroefde moeders één van de moeilijkste dagen van het jaar, zoals blogger CarlyMarie uitlegt:
“Wanneer je het sterven van één of meer van je kinderen hebt meegemaakt, worstelt met het krijgen van een kindje, of helemaal niet zwanger kunt worden, kan Moederdag gevoelens oproepen van eenzaamheid, minderwaardigheid, pijn en verdriet” , schrijft ze.
Met dit in haar gedachten creëerde CarlyMarie “Bereaved Mothersday” “Moederdag voor alle moeders die hun kindje verloren”, een speciale dag die erkenning geeft aan alle “echte moeders”.
Anna Altamore verteld “the Weekly online” over de miskraam die ze had, waarbij ze haar tweeling verloor:
“ Een kind verliezen is compliceerd, het is het verlies van een toekomst, van mijlpalen die nooit gevierd zullen worden, en het kan ontzettend eenzaam zijn. Bereaved Mothersday helpt ons om ons minder eenzaam te voelen en voorziet in de mogelijkheid om, en mag ik het zeggen, de toestemming om samen in solidariteit met anderen als ons, bemoediging, troost en steun te vinden.” legt ze uit.
Anna gelooft ook dat Bereaved Mothersday helpt om een bewustzijn te creëeren voor de bitterzoete natuur van Moederdag.
“Moederdag is een dag om moeders te eren en te vieren. En Bereaved Mothersday is een dag om ervan bewust te worden en te bevestigen welke verliezen het verliezen van een kind met zich meebrengt, en om te voorzien in ondersteuning voor al die moeders die dit hebben meegemaakt.”
Hoewel Bereaved Mothersday een dag lijkt te zijn voor slechts een ongelukkige enkeling, zijn er alleen in Australië al duizenden moeders die een kindje verloren. Eén op de vier zwangerschappen in Australië eindigt in een miskraam elk jaar, en ongeveer 3000 babietjes worden stilgeboren, of sterven binnen 28 dagen na hun geboorte.
Echter is het verliezen van een kindje tijdens de zwangerschap, of een stilgeboren kindje een onderwerp waar een taboe op ligt, en wordt het onder het vloerkleed geveegd. Anne zegt:
“Simpelweg omdat mensen zich oncomfortabel voelen hierbij, en niet weten wat ze moeten zeggen”.
Anne’s advies is om je te bekommeren om moeders die zo een groot verdriet doormaken.
“Aardig zijn, en vol respect, tegen een moeder die in welk stadium dan ook een kind heeft verloren, is een bron van troost en steun”, zegt ze.
Vertaald uit Womans Weekly, 30 april 2016 (Berta)
Hele mooie gevolige site.
Fijn dat dit bestaat.
Dank je wel Boukje.
Ik ben dankbaar dat ik dit door en met God kan en mag doen.. er is nog zoveel verdriet rond dit onderwerp.
Berta
Lieve zus,
Dat je het nodige meegemaakt had ervoer ik bij ons eerste contact.
Als ik nu op GNR naar je verhaal luister krijgt het een plek.
Je openheid is mij bekent. Bij een concert van Lou Fellingham in Hoogeveen liet je je aanwezigheid duidelijk merken toen ik als deelnemer van TCC mijn hand greep. Dat heeft ertoe geleid dat ik zondag weer in de samenkomst van de gemeente was waarin ik de laatste tijd mis. Hoeveel moet iemand anders meegemaakt hebben om jou te kunnen begrijpen? Wie kan jou Troost geven?
10 Juni mag ik als deelnemer van TCC weer met Lou Fellingham meezingen in Meppel.
Dank je wel voor je reactie Dick. Ik herinner me dat moment nog, maar heb me niet gerealiseerd dat het bij jou zoveel losmaakte.
God heeft mij Zijn Troost gegeven, en als ik niet wist dat Hij elke minuut bij me is, zou ik ook in de huidige omstandigheden niet verder kunnen.
Hoe gaat het me jou/jullie nu? Je mag me ook altijd prive mailen Dick!
Wie weet zien we elkaar 10 juni 🙂
Bij mij is het ruim 37 jaar geleden dat ik een miskraam heb gehad! Verwerken was er niet bij hoor!
Ik was pas tot levend geloof gekomen en dat gaf al een enorme strijd in mijn huwelijk.
Toen bleek ik zwanger te zijn, maar vloeide eigenlijk al vanaf het begin, op aanraden van mijn huisarts ruste ik heel veel. Gaf nog meer spanning, we hadden een zoontje van 6 jaar. Hij werd door mijn schoonzus naar en van school gehaald, mijn man was altijd boos, maar wilde toch dat ik zou proberen door rust het kindje te behouden.
Om even op adem te komen zijn we een weekje in een caravan gegaan in de buurt. Daar had ik een emmer om op te plassen, omdat ik zo weinig mogelijk mocht lopen. Op een dag voelde en hoorde ik dat ik het kwijtraakte, maar we zagen niet echt een vrucht, het was nog te pril, denk ik. Mijn man heeft gewoon de emmer leeggegooid en dat was dat!! Maar ik voelde me gigantisch leeg en verlaten, heb even flink wat drank achterovergeslagen en ben mijn roes uit gaan slapen. Een paar dagen later kreeg ik behoorlijke buikpijn, naar de huisarts en toen naar het ziekenhuis voor een curettage. Geen vragen, geen medeleven van niemand en zelf heb ik het ook diep weggestopt!!! Daarna hebben we nog twee jongens erbij gekregen! Door het boek, De jongen die naar de Hemel ging, waarin hij verteld dat hij zijn zusje ontmoet heeft, waar hij niet van wist, ben ik aan de Heer gaan vragen wat het geslacht van mijn kindje is, het werd mij heel duidelijk dat het een meisje is, en dan heet ze Thalita, want dat is de naam die wij een dochter wilden geven!! Dank je wel voor je getuigenis in Cafe Tinto en ik bidt je heel veel zegen toe voor je werk en je persoonlijk leven! Liefs van Frieda.
Dank je wel Frieda voor je open en eerlijke reactie… Wat een verdriet heb jij gehad, waar je door heen gegaan bent, moest gaan..
En wat ben ik dankbaar dat God je zo duidelijk antwoord heeft gegeven, met daarbij een stuk rust.. Ja, ook jouw dochter mag
genoemd worden .. Thalita.. God heeft haar bij haar naam geroepen.. ze is van Hem.. en je zult haar terug zien!
Als je wilt kun je op facebook They are ForeverLoved opzoeken.. een stukje bemoediging vinden… en soms een stukje delen. Voel je ook vrij om hier weer te reageren, of een email te sturen als je verder zou willen praten..
Liefs,
Berta
Ik ben zelf 3 kindjes verloren en ook al is het al zoveel jaren geleden, je vergeet het nooit.
Naar aanleiding van het verliezen van je kindje heb ik ooit een gedicht geschreven
De omgekeerde traan
De omgekeerde traan;
die gaat naar boven
in stilte, in pijn.
Je ziel schrijnend
het gevoel van falen
zoekend naar verzoening.
Niets… maakt nu nog uit,
of het nu was-, een kiezen
of het simpelweg verliezen.
Een kleine ziel heeft je verlaten,
is opgestegen naar God.
Naamloos… naar de hemel gegaan
nu dansend daar, over de gouden straten.
Klein zieltje geborgen bij God.
Maar jij zit daar… alleen.
In je hart groeit de pijn
daar is die omgekeerde traan
die gaat naar boven, naar God!
Naar een God die zo barmhartig is
vol van genade en vergeving.
Hij nodigt je uit; Kom maar,
spreek voort die naam in je hart.
Spreek hem maar uit,
aan je kind al gegeven.
Kom ik zal je helpen…
Grace, Faith en Clemens
Toe maar –
ik heb het ook gedaan.
Carina de Jong
Dank je wel voor je reactie Carina, en het mooie gedicht dat je deelt. Vind je het goed als ik deze ook op de gedichtenpagina plaats?
Als je verder wilt praten, voel je vrij om een email te sturen… soms hebben we gewoon even iemand nodig die naar ons luistert…
prachtige site, het ontroerd me, zoveel steun haal ik hier uit !
Gezegend bent u !
Dank je wel Jeanine… Blij om te horen dat je hier steun vindt.
Je mag me altijd een pb sturen als je daar behoefte aan hebt !
Zelf schrok ik even van de foto. Het is dan toch of ik mijn zoontje zie, ineens onverwachts.
Hij is op 6 maart 1992 overleden in mijn buik. Groeiachterstand, 380 gram, 26 weken.
We hebben pas in moeten grijpen toen mijn lichaam in opstand kwam en omdat er 2 baby´s in mijn buik groeiden, zijn ze op 22 maart 1992 beiden gehaald. Joas, zijn lichaam, en zijn zusje Sifra met een ondergewicht van 567 gram en 28 weken. Leven en dood….
Joas zijn dag is op 6 maart, en Sifra haar verjaardag op 22 maart. Zij is nu 23 jaar en ik ben gelukkig met nu 2 kleinkinderen. De artsen hadden haar ook willen laten gaan…. zoals de natuur het zou doen.
Met de zekerheid van God in me, een belofte van Hem, is ze toch gehaald.
In 1992 de kleinste die het wel gered heeft op aarde. Ben ik ook heel dankbaar voor.
Toch…. als men me vraagt, hoeveel kinderen heb jij? Dan draai ik er nooit omheen. 1 Dochter, en mijn zoontje is bij God. Toen was er nog geen site waar je steun kon vinden, dus een dankbare plaats voor de moeders en vaders nu. Blesses, Be@
Dank je wel Ingeborg !
Zeker weten Deborah, voor altijd in ons hart
Onze kindjes mogen genoemd worden en zullen er altijd bij horen <3
Zo puur, en zo goed om de taboe rondom verlies te door breken.
Dank je wel Alma.
Mooie site!
Wauw, mooie site, ben er even stil van xxxxxxxxx
Lieve Grtjs Ingeborg