Vanavond werd ik diep geraakt door deze foto….
Een mama geknield, gebroken door verdriet….om het verlies van haar kind… Het kindje wat zij gedragen heeft. In haar baarmoeder, onder haar hart. Misschien heeft ze het wel zacht voelen schoppen, of deed het zelfs pijn aan haar ribben… Ze is gebroken.. gebroken door het verdriet om haar kindje dat niet werd geboren. Haar kind dat stierf voor het ooit in haar armen lag…
En dan het kindje.. doorzichtig…eigenlijk niet zichtbaar… Het handje vol liefde op het hoofd van mama… een gebaar van liefde, …van troost..
Een mama die dit verdriet voelt heeft mensen nodig die naar haar luisteren… Niet 1 keer, maar 10 keer en als ze het nodig heeft 100 keer… Mensen die de naam van haar kindje noemen.. Want weet je, het noemen van de naam brengt haar misschien in tranen, omdat het haar aan haar kindje herinnert, maar het niet noemen doet veel meer pijn omdat haar kindje vergeten wordt…
Ben jij zo’n gebroken mama….. en verlang je naar een luisterend oor? Dan hoop ik dat je je hier welkom voelt… op de site of via een email.