Mijn kinderen
Graag wil ik mijn verhaal met jullie delen. Ik hoop dat het jullie zal bemoedigen, en een stukje Troost zal bieden.
Weinig mensen weten, dat ik 8 kinderen heb. Hier nu in mijn leven zijn mijn zoon Sander, mijn dochter Anne en mijn zoon Tim. Maar ik heb nog 5 kinderen, die al Thuis mogen zijn bij God…,
waar ik ze eens in mijn armen mag sluiten, wanneer ik ook Thuis mag komen bij Hem.
In 1992 werd mijn eerste zoon Sander geboren. Door hem werd ik moeder, en ik realiseer me hoe ontzettend kostbaar dat is, omdat het niet voor iedereen is weg gelegd. In 1997 werd mijn dochter Anne geboren. In de tussenliggende jaren was ik ook 2 keer in verwachting. Beide zwangerschappen eindigden in een miskraam, rond de 12 e week van de zwangerschap. In 2001 werd mijn zoon Tim geboren. Maar ook tussen de zwangerschap van hem en van Anne was ik 2 keer zwanger. Beide zwangerschappen eindigden te vroeg. Eén kindje verloor ik na 8 weken zwangerschap door een miskraam, en het tweede kindje verloor ik na een zwangerschap van 16 weken. In 2004 mocht ik opnieuw zwanger zijn. Helaas overleed dit kindje in mijn buik na 20 weken zwangerschap. Dit kindje kwam ter wereld op 24 juni 2004, het was een jongetje. Aan hem gaven we de naam Daniël (Daniël betekent God is mijn Rechter).
De bevalling van Daniël was zwaar, tijdens de bevalling raakte ik in shock en verloor bijna al mijn bloed, het kostte mij bijna mijn eigen leven. Zwanger worden mocht niet meer… en dat deed ontzettend veel pijn.
In die tijd kende ik God niet echt.. ik ging wel naar de kerk, geloofde wel, maar wie God nou echt was, dat was voor mij de ver-van-mn-bed-show.
Toch was ik niet boos op God om het verlies van Daniël of de andere kindjes.. Wel had ik waarom-vragen..
De eerste jaren vond ik het ontzettend moeilijk om een baby, of een zwangere buik te zien. Het deed pijn om te weten dat dat niet meer voor mij was weg gelegd, terwijl ik nog zo graag een kindje wilde..
Ik had me zo op dit laatste kindje verheugd. M’n leven was rustiger, en ik hoopte dat ik voor dit kindje alle tijd zou hebben, maar dat liep dus anders.
Twee jaar na Daniël had ik een ontmoeting met God, liet Hij me Zijn Liefde ervaren, en veranderde mijn leven.
Ik ging zien hoe bijzonder de tijd rond de bevalling van Daniël geweest was… Dat ik vanaf het moment dat bevestigd werd dat hij niet meer leefde, tot het moment dat hij geboren werd, 10 dagen gekregen had, om na te denken, te informeren en te beslissen hoe en wat we zouden doen met ons
kindje, want 20 weken was eigenlijk nog te vroeg om een kindje te begraven.
Na gesprekken met de huisarts, en de begrafenisondernemer, hadden we besloten om het toch te begraven, het zijn plekje te geven…
Na de vorige miskramen had ik mijn grenzen steeds verlegd… Eerst leefde ik naar de 12 weken toe, daarna voelde het ‘veilig’.. Toen leefde ik naar de 16 weken toe.. en voelde dat als de ‘veiliggrens’.
Na de 16e week had ik voor dit kindje heel voorzichtig een eerste babypakje gekocht….
Beseffend dat het kindje wat geboren zou worden heel klein zou zijn, en geen gewone kleertjes aan zou kunnen, heb ik in die dagen het babypakje verknipt, en er zelf een omslagdoekje van gemaakt voor ons kindje, zodat het iets aan zou hebben wat van mezelf was…
Achteraf ben ik zo ontzettend dankbaar dat we deze tijd gekregen hebben, en dat ik dit heb kunnen doen, want na de bevalling had dat gewoon niet gekund, omdat het met mij niet goed ging.
Daniël is begraven op de 29e juni… Een paar maanden later werd het monumentje geplaatst, met de woorden:
“Zo klein…, maar toch een parel in God’s Hand”… en onderaan op het steentje :
“Omdat er Liefde is, bestaat er geen voorbij… In alle eeuwigheid ben jij.”
Dat deze tekst op het steentje staat, is nu alleen maar meer waardevol… heeft alleen maar meer betekenis gekregen…
De jaren gingen verder, en in die jaren ontmoette ik vrouwen, die een miskraam kregen, kindjes tijdens de zwangerschap verloren, of al jaren eerder een kindje verloren hadden, en meerdere keren gebruikte God mij en mijn verhaal om anderen te troosten, en bij te staan.
Eén van de dingen die ik vaker tegen iemand gezegd heb is dat ze hun kindje een naam zouden moeten geven, net als wij Daniël gedaan hadden… Dat hun kindje genoemd mag worden, al hoe vroeg het ook overleden is, en dat het gekend is bij God… Meerdere keren gebeurde het dat een moeder van God duidelijkheid kreeg of ze een jongetje of een meisje gekregen had, en ze het een naam kon geven… Dit gaf zo’n stuk rust, droeg bij aan verwerking van een stuk verdriet, ook nog jaren later….
Alleen voor mezelf werd die vraag niet beantwoord, en soms had ik daar best wel moeite mee…
Waarom anderen die ik het vertelde wel, en ik niet? Maar misschien, dacht ik dan, is het de tijd nog wel niet…
Afgelopen juni was het 10 jaar geleden dat ik Daniël verloor, en ik werd getroffen door de ontdekking dat niet het verdriet om hem, wat toch met de herinneringen elk jaar weer een stukje terugkomt, maar het verdriet en vooral de onwetendheid rond de andere 4 kindjes me nog heel veel pijn en verdriet deed…
4 kindjes… Ik vroeg zoals zo vaak aan God of het jongens of meisjes waren… misschien van elk 2, of 1 jongen en 3 meisjes, …of allemaal jongens, maar ik kreeg geen antwoord…
En het gat wat er was werd groter door het besef dat ik behalve dit nog veel meer kwijt was…
Ik wist niet eens meer in welke maand, of jaar, ik de miskramen gehad had… en dat deed me veel pijn.
Op aanraden van Peter, een goede vriend, heb ik na lang aarzelen eerst bij de huisarts, mijn medisch dossier opgevraagd. Maar wat ik kreeg was maar het stukje vanaf Anne, en niet alles… en ook niet volledig…
Hierop heb ik de poli gyneacologie gebeld, met de vraag om me alle brieven e.d. uit mijn dossier van 1992 tot 2005 toe te zenden… en die kreeg ik…
Peter hielp me een Excel bestand te maken, zodat ik een overzicht kon maken van de gegevens die er nu wel waren…. en dat was heel moeilijk en confronterend om te doen… en heeft me veel tranen gekost. En toch was het heel goed om het te doen, omdat het me stukje bij beetje liet zien hoe dingen gegaan waren, wanneer de miskramen geweest waren.. En ook wat dit lichamelijk met me gedaan had, wat ik lang niet allemaal (meer) wist, maar wat wel bijdraagt aan waar ik nu nog lichamelijk tegen aanloop….
Stukje bij beetje kreeg ik zo een deel van mijn verleden op papier….
In juni 1994, februari 1995, juni 1997 en juli 1998 had ik mijn kindjes verloren… Maar de grote vraag bleef of het jongens of meisjes waren, en soms dacht ik dat ik het antwoord niet zou krijgen…. misschien was dat wel iets wat God voor me bewaarde voor later, als ik ze zou ontmoeten…. maar moeilijk vond ik het wel…
Op 2 september 2014 zat ik in de Eva te lezen, een artikel van moeders die medisch gezien niet zwanger konden worden, maar toch één, of meerdere kindjes gekregen hadden van God.
Eén van de kindjes heette Naomi Hannah… Op dat moment hoorde ik een stem die zei: Je hebt een meisje, en ze heet Naomi… Het eerste wat door me heen ging was: Welk kindje dan? En gelijk kwam het antwoord: Het eerste kindje…
In eerste instantie probeerde ik het weg te redeneren, dacht ik dat ik zelf nu dingen aan het bedenken was, maar terwijl ik daarmee bezig was realiseerde ik me dat ik juist op dat moment helemaal hier niet mee bezig was, dus hoe had ik het zelf kunnen bedenken…
Ik had een antwoord gekregen van God. Het eerste kindje is een meisje: Naomi…
Voorzichtig vertelde ik het aan Peter… en zijn reactie was gelijk dat God me het antwoord voor de anderen ook zou geven…
… diep van binnen wist ik op dat moment al dat de andere 3 jongens zijn, maar ik durfde het nog niet uit te spreken…
Vrijdag 5 september, na een bezoek aan de Healing Rooms, toen we hierover praatten durfde ik het uit te spreken tegen Peter, en op dat moment wisten we dat het zo was..
Niet meer een vraagteken, maar gewoon de bewuste zekerheid dat de andere 3 kindjes jongens zijn..
Maar ja, dan nog ze een naam geven…..
Die avond ga ik opnieuw bezig met het overzicht om er andere gebeurtenissen bij in te zitten en dan vraagt Peter me om er, al is het voorlopig, vast een naam in te zetten bij de 3 jongens… Niet een nummer, maar een naam… om ze te kunnen noemen…
Op het moment dat ik hiermee bezig ga weet ik dat ik ze niet nu een naam kan geven, om ze dan vervolgens later een andere, echte, naam te geven… en ik ga zoeken op de betekenissen van namen, om zo een aantal namen uit te kiezen…
Naomi, de naam gekregen van God, (Naomi betekent beeldschoon, liefelijk, blijdschap) juni 1994…
Noa (Noa betekent rust, vrede troost) februari 1995…
Dominic (Dominic betekent Tot de Heer behorend) juni 1997…
Thies (Thies betekent geschenk van God) juli 1998…
Hoe bijzonder hoe God binnen 4 dagen tijd me zoveel antwoorden gaf. En met die antwoorden zo een stuk rust… zo een nog groter stuk zekerheid.
Mijn kindjes zijn geliefd, genoemd, bekend bij God… en ik zal ze zien!
Ja…Nechemia… zo waar… Getroost door God ! (Hebreeuws)
(de namen van mijn kinderen zijn fictief, © 2014)